Աստծուն խնդրեցի, որ նա ինձնից վերցնի իմ հպարտությունը: Եվ Աստված ինձ ասաց. -Ո՛չ: Հպարտությունը չի վերցվում, այլ հրաժարվում են դրանից: Աստծուն խնդրեցի բուժել անկողնուն գամված իմ դստերը։ Եվ Աստված ինձ ասաց. -Ո՛չ:

Ես երիտասարդ քահանա էի, կարելի է ասել նորընծա, ինչպես այն ժամանակ կոչում էին նոր ձեռնադրվածներին: Մի օր, երբ Էջմիածնի գյուղերից մեկն էի գնացել մկրտություն կատարելու, մինչև արարողության սկսվելը, գյուղացիներին մի քանի հարցեր էին հետաքրքրում, որոնց սիրով պատասխանեցի, ինչքան հնարավոր էր: Անշուշտ, հարցերն ավելի վերաբերում էին հոգևոր կյանքին, որը նրանց համար մութ աշխարհ էր, քանի որ կարգերն անաստվածյան էին և նույնիսկ մեզ` հոգևորականներիս արգելված էր մարդկանց բացատրել և սովորեցնել ճշմարիտ հավատը: Ահա այս պայմաններում հանկարծ գյուղացիներից մեկն անկեղծ զարմանքով և, նույնիսկ կարելի է ասել, միամտությամբ ինձ հարցրեց. «Տեր Հայր, ինչո՞ւ մոլլայի հետևից հարյուր հազար հավատացյալներ են գնում, իսկ մեր քահանայի հետևից մի քանիսը, ի՞նչն է պատճառը»:

Հանուն այն նույն Հիսուս Քրիստոսի հավատի, ՈՒմ անունով հենց այդ նույն Եփրատի ջրերում 301-ին մկրտվեցին առաջին բյուր հայերը։ Բայց ահա 16 դար անց, այդ սուրբ գետի (քանզի, ըստ Ագաթանգեղոս պատմիչի, դրա ջրերի մեջ Գրիգոր Լուսավորիչը սուրբ մեռոն լցրեց, որը պտտվելով մկրտվողների շուրջ` օծում էր նրանց) ջրերը նորից բյուրավոր հայեր մտան, բայց այս անգամ ոչ թե մկրտվելու, այլ հանուն Քրիստոսի մահվան մկրտությամբ նահատակվելու և այդպես հավիտենական կյանք մտնելու։ ՈՒ այս անգամ ոչ թե սուրբ մեռոնով օծվելու, այլ սեփական արյամբ։

Ամեն մարդ ձգտում է կատարյալին: Կյանքը լի է անկատարություններով: Մարդիկ դժվարությունների և նեղությունների են հանդիպում: Կատարյալ քրիստոնյա գոյություն չունի: Մեր Տերը միայն կատարյալ անձանց չսիրեց. «Ես եկա, որպեսզի մեղավորին փրկեմ»: «Երկինքը ցնծությամբ է լցվում, երբ մի մեղավոր ապաշխարում է»:

«Բայց դուք սիրեցե՛ք ձեր թշնամիներին և բարությո՛ւն արեք ձեզ ատողներին ու փո՛խ տվեք նրան, ումից հետ առնելու ակնկալություն չունեք: Եվ ձեր վարձը շատ կլինի, և դուք Բարձրյալի որդիները կլինեք, որովհետև նա բարեհաճ է չարերի և ապերախտների հանդեպ: Գթասի՛րտ եղեք, ինչպես որ ձեր Հայրը գթասիրտ է» (Ղուկաս 6:32-36):

Հավատում ես միայն նրան, ինչը տեսնում ես աչքերով, լսում ականջներով կամ շոշափում ձեռքերով: Մնացած ամեն ինչը կասկածի տակ ես առնում: Ի՞նչն է սրա պատճառը... Պատճառը պարզապես այն է, որ դեռ ապրում ես մարմնի մեջ և վստահում մարմնին ու նրա զգայարաններին:

«Աստված օրհնի քեզ, քո հերն էլ շատ լավ բաներ է արել, սաղ շենգավիթցիք քո մեջքին են, քվիդ»,-օրհնեց տղամարդը: Կանանցից մեկն էլ Մարգարյանին ասաց, որ կուզենար «Ավան թաղամասի կեսն ունենալ այստեղ»:

Նորակազմ ընտանիքին հյուր են գալիս երջանկությունը, առողջությունը, հարստությունն ու սերը: Սկեսրայրն ասում է. - Թող ներս գա առողջությունը, այն ինձ շատ է հարկավոր:

Մի քահանա մահվանից հետո հայտնվում է դժոխքի ու դրախտի ճամփաբաժանին: Հանկարծ նրան է մոտենում մի մարդ և հարցնում, թե` ո՛վ է:

Մարդը տիեզերքը ճանաչում է այնքան, որքան կարողանում է: Այսինքն՝ որքան իր հնարավորություններն են, որքան ներում է նրա բանականությունը ու որքան հոգևոր պատրաստվածություն ունի: Բոլոր դեպքերում նրա զգայարաններին այսօր դիպչում է վտանգի սպառնալիքը: ՈՒ սկսում է լեգենդներ հորինել աշխարհի վերջի մասին: Կամ էլ իր զգացողությունները դնում է գիտության դիտակի տակ ու քննում գիտական հարթության մեջ: